کد مطلب:62470 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:290

كاركنان سازمان ها و مؤ سسات، همانند دیگر افراد اجتماع در زندگی روزمره خود با مشكلات و تنگناهایی دست به گریبان خواهند شد كه حل و فصل برخی از آن ها نیاز به مساعدت فكری و مادی دیگران دارد؛ و بی تردید در این گونه موارد انتظار دارند كه سازمان و مدیران، خود را در مشكلات آن ها شریك دانسته و در حل آن مشكلات به آن ها كمك كنند. بنابراین، گاه شرایطی پیش می آید كه لازم است مدیران نسبت به امور كاركنان و دلجویی از آنان، و كمك به حل مشكلات آن ها همت گمارند.

توجه و رسیدگی به امور كاركنان، و دلجویی از آنان تأثیر شگرفی در روحیه آن ها و افزایش انگیزه آنان برای تلاش و كوشش در جهت دستیابی به اهداف سازمان دارد. وقتی كاركنان احساس كنند كه مدیران سازمان قدردان زحمات و تلاش های آنان بوده و خود را تنگناها و گرفتاری های آن ها شریك می دانند، با دلگرمی و انگیزه بیش تری در سازمان كار می كنند، و حداكثر تلاش خود را برای دستیابی به اهداف و مأموریت های سازمان به كار خواهند گرفت.

حضرت علی (ع ) توجه مالك اشتر را به این جلب كرده و می فرماید:

تفقد من أمورهم ما یفقد الوالدان من ولدهما؛[1] به كارهای آنان رسیدگی كن، همچنان كه پدر و مادر به كار فرزندانشان رسیدگی می كنند.

آن حضرت در این قسمت از عهدنامه، مالك را موظف به رسیدگی به امور كارگزاران و دلجویی از آنان می كند، آن طور كه پدران و مادران از فرزندان خود دلجویی كرده و به امور آنان رسیدگی می كنند؛ آن طور كه پدران و مادران از فرزندان خود دلجویی كرده و به امور آنان رسیدگی می كنند؛ چرا كه اگر مدیر، به امور كاركنان خود توجه نداشته و از آنان دلجویی نكند، آنان نیز انگیزه خود را از دست می دهند، و از تلاش و كوشش در انجام وظایف و مأموریت ها دلسرد خواهند شد.

1. همان.